Stram, stijf en versteend staat Mevrouw Lot langs de weg naar het kerkhof. Haar gezicht is uitdrukkingsloos, haar vormen zijn niet rond en glad, maar worden gekenmerkt door scherpe uitsteeksels.

Deze vrouw: de vrouw van Lot, trachtte samen met haar man Lot en hun dochters nog enig menselijk fatsoen te handhaven in de Bijbelse steden Sodom en Gomorra. Twee namen die inmiddels synoniem zijn geworden voor een samenleving vol zedenloosheid. Als deze twee steden verwoest worden krijgen Lot, zijn vrouw en kinderen de kans te vluchten. Als voorwaarden, zeiden de engelen die dat als boodschappers van God kwamen vertellen: laat het kwaad achter u, ga weg en kijk niet om, want anders… De vrouw van Lot sloeg deze raad in de wind. Zij wilde toch nog een blik werpen op Sodom, de stad waar ze zo lang gewoond had. Zij veranderde in een zoutpilaar.

Dit beeld staat aan het begin van het kerkhof. Want het is moeilijk een levensperiode definitief af te sluiten. Iedereen die dat doen moet, kijkt over zijn schouder naar het verleden. Maar dat bestaat alleen nog in herinneringen.

“Blijf niet staren op wat vroeger was,
Zie ik ga iets nieuws beginnen.”